U hebt ons enige tijd moeten missen. Andere zaken hielden ons van de mooie taak van het bloggen over boeken en bibliofilie. Daarnaast liepen de kosten bij onze oude hosting provider dermate uit de klauwen (in de loop der jaren factor 6 t.o.v. toen wij begonnen), dat wij besloten om te verhuizen. Dat bleek geen sinecure, maar we hebben de oude site weer grotendeels kunnen opbouwen. Mocht u defecten tegenkomen, laat het ons dan even weten via de contactknop.

Het goede nieuws is: de Bibliotheca Habetsiana bestaat nog steeds en bloeit als nooit tevoren. Dat neemt niet weg dat wij ook wel wat hebben opgeruimd. Snoeien doet bloeien nietwaar. Onze geïmproviseerde tafel hebben we inmiddels vervangen door een antiek bureau.

Van daaruit bekijken wij de boeken met genoegen. Binnenkort zullen wij ook weer uitgebreider ingaan op onze aanwinsten en specifiek bijzondere boeken. Bijzonder omwille van hun inhoud, briljante verwoording, fraaie uitgave, ouderdom, of zeldzaamheid.

In verband met wat verschuivingen en opruimwerkzaamheden in de bibliotheek, had ik tijdelijk een beetje ruime werktafel nodig. De ruimte is echter niet zodanig groot dat een stevige, plompe tafel er goed past. Wat we toevallig nog hadden staan, is een smal en lang tafelblad. Bij de bouwmarkt krijg je schragen voor nog geen € 10 per stuk, dus een combinatie was gauw gemaakt. Een tijdelijke noodoplossing, met een – eveneens nog ergens in huis gevonden licht stoeltje.

Het resultaat vinden wij er al met al toch aardig uitzien. De schragen geven de tafel iets lichts met ranke poten. Ik kan mij er nog niet toe zetten om het af te breken, want deze lees- en werkruimte, met voldoende plaats voor diverse boeken en laptop, is toch heel prettig.

Meer algemeen vind ik bovenstaande foto geslaagd: evenwicht, eenheid in (en ondanks) grote verscheidenheid in de boeken, een veelkleurig feest voor het oog. De kamer lijkt zo ruimer dan ze in werkelijkheid is.

Aan de tegenoverliggende wand leef ik overigens nog steeds mijn reeksen-fetisjisme uit. Sommige mensen vinden dat een steriel aanzicht, maar voor mij straalt het een diep harmonische rust uit, die uitnodigt tot lezen en mijmeren.

Wie ons al een tijdje volgt, weet dat wij in januari 2021 ons huis hadden verkocht, waarin die grote ondergrondse bibliotheek zich bevond. De verhuizing had o.a. te maken met vage emigratieplannen richting Italië, dus zaten we tijdelijk gehuurd nabij de Maastrichtse binnenstad, in de wijk St. Pieter. Dat beviel ons qua locatie heel goed, en het oude huis (1905) had zeker charme, maar ook een aantal praktische nadelen: kleine ruimtes, ingesloten zijn tussen andere huizen en een flat die op je postzegelgrote tuin uitkijkt. In een huurhuis ontbreken bovendien de mogelijkheden en de motivatie om een aantal zaken eens goed aan te pakken.

De Italië-optie raakte steeds verder uit zicht vanwege de complicaties qua werk en persoonlijke omstandigheden. Misschien moesten we Italië toch maar vooral als vakantieland aanhouden.

Sneller dan wij dachten kwam er iets anders op ons pad, waar we geen nee tegen konden zeggen: onder de vleugels van Maastricht, net over de grens met België, hebben wij ons little house on the prairie gevonden. Ruimte, vrijheid, privacy en veel groen voor een betaalbare prijs (in Nederland niet te vinden dan wel onbetaalbaar).

Soms ligt of staat er een zielig deel alleen. Je weet van jezelf dat je van losse delen jeuk krijgt op onbereikbare plekken. Die serie gaat nooit compleet bij elkaar komen, zeker niet bij zulke oude boeken. Maar toch… In het wekelijkse rondje langs een van mijn favoriete adressen raak ik weer in verleiding.

Dat zielige deeltje, rechts op bovenstaande foto, is deel 5, “tôme cinquième”, uit de Oeuvres de Sainte Thérèse, uitgegeven in 1818 te Lyon bij uitgeverij Fr. Matheron. Een boek van 200 jaar oud, nog feitelijk in zeer goede conditie, met maar een enkel sleets plekje op de band.