Een wijsheid die ik ooit ergens opving, luidt: jij bezit niet alleen je boeken, zij bezitten ook jou. Dat bezit ook een last kan zijn, ondervind je aan den lijve als je een verzameling (van wat dan ook) van enige omvang moet verhuizen. Afgelopen weken heb ik dan ook wel eens stilletjes mijzelf verwenst met mijn schier ontembare boekenkoopdrift, toen ik een kromme rug kreeg van het versjouwen van die last.
Geen hobby
Verhuizen dus. Dat is geen hobby van mij, en omdat ik zo’n ruim souterrain had, met lange, rechte en ononderbroken muren, waarin al die boeken fijn pasten, en nog plek was voor meer (“vol” of “geen plek meer” is een gebrek aan fantasie, heb ik altijd geroepen), stond ik aanvankelijk sceptisch tegenover onze plannen. Er waren en er zijn echter enkele goede redenen om ons huis te verkopen en bepaalde, al langer levende dromen waar te maken (waarover ik wellicht een andere keer vertel, maar het heeft met Italië te maken).
Verhuizen dus. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Niet alleen hadden wij een ruim huis, wij hadden dat ook behoorlijk gevuld, niet alleen met boeken, maar ook met huisraad. In de loop van de tijd was, met 5 dochters, nogal wat redundantie ontstaan: weliswaar altijd netjes opgeborgen en geordend, maar gewoonweg veel spullen (zoals 3 reservebedden in de zolderberging). Dat merk je pas als je ze probeert onder te brengen in je nieuwe huis, dat ook best veel ruimte heeft, maar toch ca. 30% minder m3. Vooral missen we die extra etage onder de grond, door grootte en hoogte volledig als woonruimte te gebruiken en waar ik als het ware een tweede woonkamer had gerealiseerd, zij het een beetje donker.
Lees verder